Mimlenmişim Ey Ahali!

Öncelikle buradan Ofori‘ye selamımı çakmak isterim. Biraz geç farkettim kusura bakma. Zaten bir süre ne olduğunu da anlayamadım. Nedir bu mim? Kara listeye mi alındım? Ofori sana güvenmiştim=) Şimdiii geçelim benim çocukluğuma!

Çocukken oynamayı en çok sevdiğiniz oyun ve oyun aparatı?

Öncelikle şunu söyleyeyim Ofori zaten diyeceğim her şeyi demiş. Benim çocukluğum da sokaklarda geçti. Sonu “baç”la biten bütün oyunları oynamanın yanı sıra işi abartıp Barbie’lerimizi bile sokağa çıkardığımız olurdu. Hatta o yüzden en sevdiğim bebeklerimi çaldırmıştım:( En sevdiğim oyuna geri dönersek tabii ki saklambaç derim. Güneş yeni yeni batarken, üzerimde tayt, sandalet, tişört triosuyla bir köşeye saklanıp, gerilimli bir o kadar da eğlenceli dakikalar yaşamak çok güzeldi.(Şiir yazıcam az bekleyin :D) Genelde en acayip yerlere saklanırdım, hatta bazen en sona kaldığım halde inatla çıkmaz, arkadaşlarımı çıldırtırdım:) Bu arada en son 2 yıl önce yazın, bu kazık kadar halimle yine oynadım, hatta beni bırak annem ve onun arkadaşı bile oynadı. Hala çok eğlenceliymiş onu gördüm.

Sokakta oynar mıydınız?

Bu sorunun yanıtını ilk soruda verdim gibi. Bayılırdım sokakta oynamaya. Lakabımın iskeletor olduğu o güzel yıllarda yemek yemeden okuldan gelir gelmez çıkardım. Tabii okulda tüm teneffüsleri oyun oynayarak geçirdiğim halde yapardım bunu. Oyun aşkım yüzünden ödevlerimi bile yapmazdım, bu yüzden kaç kez azar işitip, sınıftan atıldım haddi hesabı yok.

Çocukluğunuz ve ilk gençliğinizle ilgili keşke farklı olsaydı dediğiniz bir durum/olay…

7 yaşına kadar çocuk popülasyonu hayli yüksek bir mahallede oturdum, oradan taşınmamış olmak isterdim açıkçası. Diğer evimizde apartmanda 5 çocuktuk, 2si de taşınınca 3 kişi kaldık. Tahmin edersiniz ki 3 kişi oynamak pek zevkli değildi.

İlk gençliğimle ilgili daha aktif olmak isterdim. Bir spor yada sanat dalında eğitim, kurs vb. bir şey almış olmak isterdim. Şimdi çok geç geliyor ve bunun pişmanlığını yaşıyorum. Aslında bilmiyorum sesimin güzel olduğuna dair sarsılmaz bir inancım vardı, hatta şarkıcı olacağımdan emindim(!). O zamanlar popstar ve türevleri olmadığı halde biz kendi aramızda hep “şarkıcılık” oynardık ve ben hep kazanırdım.

Varsa çocukluk dönemine dair bugünü etkileyen bir olay, anı:

İnsanlara güvenememe sorunumu çocukluk dönemime borçluyum diyebilirim. Çocukluk çok garip bir dönem. Herkesin (herkes demeyelim de çoğunluğun) çok acımasız ve katı bir şekilde dürüst olduğu bir dönem. Bu yüzden arkadaşlarımdan beni inciten pek çok şey duymuşumdur. Ben nedense çok saftım. Hayatta kimseyle kavga edemez haksızlığa uğrayınca gıkımı çıkarmazdım. Mesela anaokulunda annemin çantamın fermuarına taktığı bir anahtarlığım vardı, ayakkabı şeklinde. Bir arkadaşım bunu belli ki beğenmiş, öğretmenimize gidip ondan çaldığımı söylemişti. Yanına da şahit olarak arkadaşlarını almıştı. Ben sınıfa sonradan geldiğim için şahidim olabilecek bir arkadaşım yoktu. Öğretmen bana kızmış, anahtarlığı kıza vermişti. Hala o anı, o anahtarlığı çok net hatırlarım. Bu da muhtemelen insanlara hemen güvenemememin sebeplerinden. Pek dram oldu bu be. Abartmayayım canım, öyle küçük ceylan değildim küçükken, mutluydum aslında:))

Eh geleneği sürdürelim o zaman, ben de ninsan‘ı mimliyorum:)