I’m Sorry I Love You-Aşkın Acı Hali

Coffee Prince nasıl özelse benim için, Misa (Mianhada Saranghanda) da dram olarak çok ayrı bi yerdedir. Acı çekmekten bu kadar zevk alacağımı (yani mazoşist olduğumu) hiç tahmin etmezdim. Uzun zaman karşı koydum Misa’ya, “aman içim sıkılır benim acıklıymış” dedim ve izlemedim. Misa’yla aramızdaki bu tuhaf ilişki en son benim nazı bırakmamla son buldu ve kendimi bilgisayarı açmış ilk bölümü izlerken buldum.

Bilemiyorum, Kore dizilerini izleyip de hala Misa’yı izlemeyen, Moo Hyuk ve Eun Chae ile tanışmayan var mıdır. Bana göre çok dokunaklı bir aşk hikayesinin yanında dizimiz temelde bir adamın acıklı hayat öyküsünü anlatıyor. Bunu yaparken pek çok kavramı sorgulatıyor izleyiciye. Aile, aşk, fedakarlık, sadakat gibi. Hikaye izleyiciyi o kadar içine çekiyor ki boğazınıza bir yumru oturup gitmek bilmiyor, sıkıntı basıyor, kendinizi iç çekerken, oflarken yakalıyorsunuz. Bilemiyorum ben mi çok gerçeklikten koptum, kaptırdım kendimi ama izleyen pek çok kişiden benzer yorumlar duyunca bunun bana has bir durum olmadığını anladım. Moo Hyuk’un uğradığı haksızlıklara mı, Eun Chae ile hüzünlü aşklarına mı üzüleyim şaşırdım. Ailesel durumlardan hiç bahsetmeyeyim zaten.

-Spoiler-

Öncelikle kurgudan girelim olaya. Diziyi yanımda “Nereden dinledim seni de başladım bu diziye” diye bana küfreden bir ablayla ikinci kez izlerken, senaryonun ne kadar özenli olduğunu fark ettim. Pek çok şeyin işareti başlarda verilmiş aslında (forehadowing). İlk olarak aklıma gelen Eun Chae’nin kamera karşısında kendi kendine Romeo ve Juliet’ten bir replik okuması. Dizinin finaline doğrudan gönderme olan bu sahnede Eun Chae orayı terk ettikten sonra TVde Moo Hyuk’un çıkması sahneyi daha da etkileyici kılmış. Bir başka gönderme de Min Joo’nun Yune ve diğer sevgilisini sınadığı sahnede yaşanmaktadır. Min Joo “Dünyada gerçekten uğruna ölünecek aşk var mı?” der ve hepimiz bu sorunun cevabını son bölümde öğreniriz zaten. Min Joo aşka olan inançsızlığını Moo Hyuk’tan sonra aşar, bir şekilde o da aşkın gerçekliğine inanmış olur. Bir başka sahnede Eun Chae’nin alçak!!! babası Moo Hyuk’a “Yaptıklarımın cezası neyse çekmeye hazırım” der, Moo Hyuk da “Emin ol çekeceksin” der. Biz göremesek de o finalden sonra muhtemelen cezasını çekmiştir de.  Daha da ilginci Eun Chae ardında bıraktığı mektupta babasının cümlesini aynen yazmıştır. “Yaptıklarımın cezasını çekmeye hazırım”.

Tüm bunların yanında oyuncuların da hayli iyi iş çıkardıklarını söylemek gerek. Moo Hyuk zaten bakışlarıyla anlatıyor her şeyi. İlk bölümlerdeki ifadesiz, cool adam bakışları bir süre sonra başındaki kurşunun etkisiyle çocuksu bir hal alıyor, sonra da zaten acısını, sitemini, aşkını çok konuşmadan bakışlarıyla anlatmaya devam ediyor. Eun Chae zaten hep masum, sadece etrafındakileri düşünen biri. Yune’a aşık olduğu zaman nasıl bunu belli etmeden her daim onun yanında duruyorsa, Moo Hyuk’a olan sevgisini Yune yalnız kalmasın diye kalbine gömebiliyor. Zaten veda mektubunda da “Hayatımda ilk kez kendim için bir şey yapacağım” diyor. Çok kızdığım Yune’a bile sonradan üzülmüştüm. Özellikle son bölümde hepimizi şok ederek evlatlık olduğunu söylediği sahnede. Her karakter bir şekilde yaptıklarının kefaretini ödedi sonunda, acısını çekti ama hiçbiri Moo Hyuk kadar üzmedi beni açıkçası. Bu yüzden son bölümü izlerken alnından öpesim geldi Eun Chae’yi. Ölmesine üzülsem de saçma bir şekilde Moo Hyuk yalnız kalmayacak diye sevindim. Bu yüzden dizinin mutlu sonla bittiğini düşünüyorum. Zaten dizinin sonu başından belliydi, Eun Chae ‘nin Moo Hyuk’u yalnız bırakmaması teselli oldu. (her ne kadar o sahnede dinen gözyaşlarım tekrar şarıl şarıl akmaya başlasa da)

Bana göre Misa aşkı en güzel anlatan yapımlardan biri, belki de en güzeli. Belki bugüne kadar izlediğim pek çok yapımda aşk uğruna yapılan daha büyük fedakarlıklar vardı ama hiçbiri bana bu kadar dokunaklı gelmedi. Kendisi ölmek üzere olduğu halde sevdiği kadının yüzündeki bir kaç çizik için kaygılanan, onu öpünce ağlayan, içinde bulunduğu umutsuz durumda bile sevdiği üzülmesin diye kaygılanan bir karaktere pek sık rastlamıyoruz. O kendisini istemediğini söylediğinde bile ona asla tepki göstermeyen, reddedildiğinde bile sevdiği için endişelenen… O kadar çok ayrıntı var ki böyle bu diziyi mükemmel kılan. Bilmiyorum belki başka bir dizide benzer olaylar geçse bu kadar etkilenmezdim. Bu tamamen Misa’ya has bir durum.

Senaryoda da çok vurucu cümleler var. Beni en çok etkileyenlerden ilki Moo Hyuk’un Eun Chae’yi sırtında taşırken aklından geçenlerdi. Daha doğrusu duası. “Eğer kalan günlerimi bu kadınla geçirme şansım olursa, tüm kinimden, intikam duygularından vazgeçerim” demiş ardından “Keşke seni sırtımda taşırken ölsem” demişti. Moo Hyuk’un annesiyle konuştuktan sonra “Gözyaşlarını sakla anne, daha sonra benim için kan ağlayacaksın” demesi. (burada çevirmeni de alkışlamak lazım) Kendisi için üzülen insanları görünce “Neden geri döndüm ki? Ben bir çöp gibi atılmıştım öyle de ölmem gerekirdi” demesi. Eun Chae’nin veda mektubunun tamamı. Özellikle “O bu dünyada o kadar yalnızdı ki orada da yalnız bırakmak istemedim” Bu liste uzar gider…

-Spoiler-

Dizinin müziklerinden uzun uzadıya bahsetmeyeceğim artık ama üzerimdeki etkisinde büyük payı olduğunu söylemeliyim.

Aslında bu yazıya günler önce başladım, bir türlü bitiremedim. Yazacak o kadar çok şey var ki. Artık iyice baymak istemediğim için bitiriyorum burda. İzlemeyenler eğer dram sevmiyorlarsa pek yaklaşmasınlar zira bu dizi “dram”. Ancak benim önyargılarımı kırmıştı açıkçası. Drama katlanamadığımı sanardım, şu an ise bu diziyi izlememenin büyük bir kayıp olduğunu düşünüyorum.